Do tradycji włoskiej kuchni (tak jak w tradycji wielu kuchni) należy kończenie posiłku słodkim deserem. Kuchnia włoska może się poszczycić wieloma oryginalnymi deserami o wyjątkowym smaku, jak również ogromną ilością smacznych tortów, ciast i ciastek (dolce italiano).
Jednym z najbardziej znanych i lubianych deserów jest niewątpliwie tiramisu. Historia jego powstania sięga renesansu i związana jest z Florencją, ale podobne desery miała również Wenecja czy Siena. W swojej nazwie deser zawiera pewną dozę energii (uzyskanej niewątpliwie dzięki zawartym w nim sporym ilościom kalorii), tiramisu oznacza bowiem „powstawać”, „dźwigać się” lub „podnosić się do góry”.
W kuchni włoskiej znany jest też deser o nazwie sorbetto (historia jego powstania sięga średniowiecza, a według niektórych badaczy nazwa ta odwołuje się do „siorbania”, czyli dźwięku, jaki wydaje się przy piciu napojów), podawany przez niektórych kucharzy w połowie posiłku. Ma on za zadanie pomiędzy pierwszym a drugim daniem (czyli przed spożyciem piatto mezzo – dania środkowego) nieco odświeżyć, „schłodzić” ucztującego, „zneutralizować” i zmienić smaki przystawek i pierwszego dania, a także przyśpieszyć trawienie, tak aby kolejne dania bardziej smakowały i znalazło się dla nich wystarczająco dużo miejsca. Deser ten serwowany na koniec posiłku również smakuje wyśmienicie.
Doskonałym deserem znanym na całym świecie są włoskie lody w wielu smakach, które produkuje się ze świeżej śmietany i świeżych owoców.
We Włoszech po posiłkach je się również świeże owoce, których nie brakuje przez cały rok (w grudniu, kiedy u nas jest zima, i natura, czekając na nadejście wiosny, śpi pod grubą warstwą śniegu, w Italii dojrzewają pomarańcze i mandarynki).
Ukoronowaniem uczty jest bardzo mocna kawa (espresso) podawana w maleńkich filiżankach oraz kieliszek digestivo – napoju wspomagającego trawienie. Digestivo to najczęściej słodkie nalewki (np. limoncello – robione ze skórki cytryny), ale podaje się też gorzkie trunki, np. amaro lub grappę, mocny alkohol z wytłoczonych skórek winogron. Nazwa digestivo sugeruje związek z trawieniem (degistire – znaczy trawić), ale w praktyce okazuje się, że skutek bywa odwrotny.