Z daniem głównym podaje się contorno, czyli dodatek. Składają się na niego warzywa łącznie z ziemniakami, które w Italii są jednym z wielu warzyw podawanych do posiłku i nie stanowią obowiązkowego składnika drugiego dania, jak to jest w polskiej kuchni. Wśród warzyw króluje pomidor, we włoskiej kuchni używany we wszystkich postaciach: bywa surowy, przecierany, suszony, marynowany, solony, kiszony, duszony, grillowany, a nawet wędzony. Popularny jest też sok z pomidorów. Innymi popularnymi warzywami są: dynia, bakłażan, marchew, por, cebula, czosnek, cukinia, kalafior, brokuły, cykoria, szpinak, różnego rodzaju sałata, papryka, karczochy, ogórki, szparagi, jarmuż, koper włoski zwany po polsku fenkuł, rzepa, seler (zwłaszcza jego zielone łodygi), bób, groszek, fasola, kapary. Poza tym stosuje się wiele świeżych ziół stanowiących przyprawy, z których najpopularniejsze to: bazylia, oregano, mięta, rozmaryn, laur, tymianek, cząber, lebiodka oraz zielona natka pietruszki. Kuchnia włoska jest zdrowa, dietetyczna i lekkostrawna z powodu obfitości warzyw i ziół, które się w niej pojawiają.
Nie można również pominąć informacji na temat oliwy z oliwek, która od pierwszych kart tej książki stanowi ważny składnik wielu przepisów. Niektórzy, mówiąc czy pisząc o oliwie z oliwek, uważają ją za eliksir długowieczności i dobrego zdrowia. Urok gajów oliwnych, które są wpisane we włoski krajobraz, opisywany jest już w Biblii. Zwiastunem końca potopu była powracająca do arki Noego gołębica z gałązką oliwną w dziobie. Po dziś dzień symbolizuje ona pokój i przyjaźń. Drzewo oliwne jest drzewem długowiecznym, o wiecznie zielonych liściach, i bardzo mało wymagającym w uprawie. Można wykorzystać wszystkie jego części. Jego liście stanowią surowiec zielarski, kwiaty – surowiec kosmetyczny, wspaniałe drewno o ciekawej strukturze i kolorystyce nadaje się między innymi do rzeźbienia, ale najważniejsze jest oczywiście to, co nas najbardziej interesuje – jego owoce, czyli oliwki i uzyskiwany z nich sok – oliwa. Zbiór oliwek zaczyna się pod koniec września, kiedy są zielone, a kończy w lutym, kiedy są już dojrzałe i przybierają ciemniejszy kolor (granatowy, a nawet czarny). Świeże owoce można spożywać na surowo, a ponieważ są nietrwałe, często marynuje się je lub soli w całości albo się dryluje. Nadziewa się je między innymi kaparami, papryką czy czosnkiem. Większe oliwki można nadziać mięsem i opiec. Często wykorzystywane są jako przystawki lub dodatek do potraw. Jak już wyżej wspomniano, sok wyciśnięty ze świeżych oliwek to oliwa. Jest ona niezastąpiona w kuchni włoskiej. Najwartościowszą oliwę uzyskuje się z tak zwanego pierwszego tłoczenia dojrzałych owoców. Tłoczenie odbywa się na zimno, a zatem w temperaturze otoczenia, dlatego nie ma żadnej obróbki termicznej. Uzyskana w ten sposób oliwa nosi nazwę extra virgin. Ma ona doskonały smak. Jest mętna o zielonkawym zabarwieniu. Brak filtracji czyni tę oliwę najbardziej naturalnym i wartościowym produktem wśród oliw z oliwek, ponieważ oprócz walorów smakowych pozwala zachować wszystkie cenne dla organizmu składniki odżywcze zawarte w oliwkach. Ma również doskonałe właściwości zdrowotne. Po odwirowaniu oliwa staje się bardziej klarowna, a nawet całkowicie czysta.
Ta właśnie filtrowana oliwa nadaje się bardziej do smażenia (w umiarkowanej temperaturze), a extra virgin do dań i sałatek.
W chrześcijaństwie od początku w liturgii używana była oliwa z oliwek do namaszczania i udzielania sakramentów. Do kuchni polskiej trafiła z Włoch wraz z przybyciem do naszego kraju królowej Bony z książęcego rodu Sforzów z Mediolanu, żony króla Zygmunta Starego (XVI wiek). Do dzisiaj nazywamy włoszczyzną nieznane wcześniej w naszym kraju warzywa, które po przybyciu do Polski królowej Bony trafiły na nasz stół.